Teoria Wielkiego Wybuchu jest jedną z teorii powstania naszego Wszechświata. Obecnie jej popularność rośnie, za sprawą prawa Hubble’a-Lemaître’a, które określają i potwierdzają ideę oddalania się Galaktyk od siebie. To kluczowa, które pozwala na to, że Teoria Wielkiego Wybuchu staje się bardziej atrakcyjna od pozostały Teorii.
Być może nasz Wszechświata wygląda zupełnie inaczej niż zakłada to teoria Wielkiego Wybuchu. Niewątpliwie nasz Wszechświat ulega ekspansji, ale czy jesteśmy w stanie wyjaśnić dokładnie co się wydarzyło w pierwszych chwilach powstania naszego Wszechświata. Można założyć, że przed tym momentem, czas, pojęcie “czasu” nie istniało. Oznacza to, że musiała być – przynajmniej “informacja”, gdzieś ukryta w miejscu “osobliwym” – w miejscu, od którego to wszystko się zaczęło. Wszystko, co teraz możemy zrobić, to “obserwacja” tego, co pozostało od kiedy nasze pojęcie “czasu” rozpoczęło zwoją karierę.
Prawa obserwacji. W 1929 roku Edwin Powell Hubble, odkrył i obliczył wraz z Miltonem Humasonem zależność między odległością dzielącą galaktyki a prędkością, z jaką się od siebie oddalają. Obecnie zależność ta określana jest mianem prawa Hubble’a-Lemaître’a, wcześniej nazywano ją prawem Hubble’a. Idea oddalania się od siebie galaktyk doprowadziła w konsekwencji do powstania koncepcji Wielkiego Wybuchu i rozszerzania się Wszechświata. Według Teorii Wielkiego Wybuchu „czas” przed Wielkim Wybuchem nie istniał. Jako jedną z początkowych praprzyczyn zapoczątkowania naszego Wszechświata przyjmuje się „Osobliwość Inicjalną”.
Pierwsze wskazówki na to, że wiek Wszechświata jest skończony, pochodzą z obserwacji Edwina Hubble’a z 1929. Pierwszą osobą, która stosunkowo dokładnie oszacowała wiek Wszechświata, był w 1958 roku Allan Sandage, który jednak sam nie wierzył w swoje wyliczenia, niezgodne z ówczesnymi teoriami określającymi wiek najstarszych gwiazd na 25 miliardów lat. Od lat 70. XX wieku powszechnie uznawano, że wiek Wszechświata wynosi kilkanaście miliardów lat, choć w latach 90.
W astrofizyce na krótko powstał problem znany jako age crisis („kryzys z wiekiem”). Według ówczesnego modelu, Wszechświat miał około dziesięciu miliardów lat, a najstarsze znane obiekty astronomiczne miały 13–18 mld lat. Według współczesnych ustaleń wiek Wszechświata wynosi około 13,82 mld lat (dane z misji Planck z 2013). Istnieją jednak szacunki podające dokładniejszą liczbę 13,799 ± 0,021 mld lat.
Powyższe przykłady badań naukowych mogą również odnieść się do naszego pojęcia „Czasu”. Oznacza to, że „czas” musiał nie istnieć przed Wielkim Wybuchem, jeśli wiek Wszechświata jest skończony, to kiedyś musiał się zacząć. Jest to szczególnie ważne dla procesu obserwacji dalekich obiektów – odległych zarówno w czasie, jak i w odległości.
Marek Ożarowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz