Krótki esej o czasie cz.8

Krótki esej o czasie cz.8  to kolejna część większej całości (zobacz początek: Krótki esej o czasie cz.1), który stara się podsumować informacje, które zostały opublikowane na stronie Teorii Przestrzeni Kwantowej i na BlogToE. Teraz przypomnimy Koncepcję Przestrzeni Kwantowej, która zostanie zaprezentowana w dość skrótowej formie.

Stabilizacja czasu dokonuje się tylko dla konkretnego momentu, dla konkretnej chwili. Każda chwila “ustawiana” jest w sekwencji “strzałki czasu” (strzałka czas została omówiona w innym artykule). Jeśli w jakiejś chwili doświadczamy obrazu materii – jakiś fragment naszego Wszechświata, to jest on stabilny tylko w tej chwili. W następnej chwili doświadczamy już zupełnie innego obrazu Wszechświata, który ustabilizował się tylko dla naszej teraźniejszej chwili.

Stabilizacja czasu dotyczy zatem tylko naszej teraźniejszej chwili. Poza teraźniejszością następuje utrata stabilnej formy materii – oznacza to, że nasze pojęcie „czasu” właściwie powinno dotyczyć naszego Tu i naszego Teraz. Oznacza to, że ta materia z przeszłości jest, ale w stanie niestabilnym w stosunku do naszej chwili teraźniejszej.

Zgodnie z Koncepcją Przestrzeni Kwantowej, nasze pojęcie „czasu” ma dwa stany: stan subiektywny i stan obiektywny. Pojęcie Czasu obiektywnego występuje tylko w naszym Tu i w naszym Teraz. Natomiast pojęcie czasu subiektywnego jest poza naszym Tu i naszym Teraz. Podział ten funkcjonuje w opisie świata. Jeśli chcesz dokonać obserwacji danej rzeczy, to podjęcie decyzji o obserwacji dokonuje się w obiektywnej Rzeczywistości naszego Tu i naszego Teraz. Kolejna chwila, w której zamierzam dokonać obserwacji będzie subiektywną zmianą tej przyszłej Rzeczywistości.

Oznacza to, że tylko pojęcie „czasu” w teraźniejszości może być obiektywne – tylko w naszym Tu i naszym Teraz. Każda następna chwila naszego „czasu” jest już subiektywna, ponieważ jest skutkiem zmian, jakie pojawią się za sprawą podjętej decyzji w Tu i Teraz. Podjęcie decyzji o obserwacji nie skutkuje zmianami, dopiero sam Proces obserwacji zmienia Rzeczywistość.

W taki sposób formuje się „czas”, a jego upływ może być rozpoznany dzięki subiektywnym zmianom przyszłej Rzeczywistości. Mało tego, każda następna chwila stabilizuje się do naszego Tu i Naszego Teraz, a to oznacza, że nasze pojęcie „czas” ma sens tylko dla naszego Tu i naszego Teraz. A zatem „czas” może istnieć tylko dla teraźniejszości – naszego Tu i Naszego Teraz.

Jeśli pojęcie „czasu” ogranicza się do naszego Tu i Teraz, to również masa/materia ma podobne ograniczenia. Żadna masa/materia nie jest dostępna dla nas z poza naszego Tu i naszego Teraz. Czy zatem zdestabilizowana masa/materia ma jakąś interpretację? Analogicznie zdestabilizowana masa/materia z naszego poprzedniego Tu i poprzedniego Teraz może odpowiadać Ciemnej Materii.

Oznacza to, że nasza „przeszłość” jest pewną formą destabilizacji. Ta destabilizacja wpływa na postrzeganie „czasu”. Nie ma czasu poza chwilą bieżącą – poza teraźniejszością czas nie może funkcjonować! Czas zatem istnieje tylko dla naszego TERAZ. To wszystko zmienia.

Marek Ożarowski