Krótki esej o czasie cz.12

Krótki esej o czasie cz.12  to kolejna część większej całości (zobacz początek: Krótki esej o czasie cz.1), który stara się podsumować informacje, które zostały opublikowane na stronie Teorii Przestrzeni Kwantowej i na BlogToE. Teraz przypomnimy Koncepcję Przestrzeni Kwantowej, która zostanie zaprezentowana w dość skrótowej formie.

Światło niesie informację, która jest interpretacją materii z odległego obszaru, ponieważ każdy układ może rozwijać się niezależnie, to informacja, która przeszłaby, byłaby niekompletna (być może w innych Wymiarach Czasu prędkość światła jest inna). Światło nie może przejść również przez Tunel Czasoprzestrzenny, ponieważ jest częścią materii stabilnej w czasie – wówczas światło musiałoby ulec destabilizacji w czasie. Promień światła musi więc „cofnąć się” w czasie i wrócić do momentu, kiedy powstała nasz część kosmosu, z której czerpiemy jak ze źródła.

Promień światła musi więc „cofnąć się” w czasie i wrócić do momentu, kiedy powstała nasz część kosmosu, z której czerpiemy jak ze źródła. Wówczas uzupełni informacje o nasze uwarunkowania i zacznie biec w naszym kierunku zgodnie z upływem czasu. Jeśli czas, to nasze Tu i nasze Teraz, to „Osobliwość Inicjalna” istnieje i ma się dobrze, jest przecież poza czasem, a to oznacza, że może mieć największe oddziaływanie grawitacyjne.

Model obserwacji soczewkowanej przez „Osobliwość Inicjalną” odległych obiektów. Światło zawiera informację o obserwowanym obiekcie. Ta informacja nie spełnia naszych kryteriów, dlatego światło musi „cofnąć się” w czasie (kolor żółty trajektorii obserwacji), aby wrócić do miejsca podobnej interpretacji opisu Rzeczywistości. Wówczas zgodnie już z kierunkiem naszego upływu czasu (kolor czerwony trajektorii obserwacji), światło z uzupełniona informacją będzie podążać do naszego Wymiaru Czasu – do naszego Tu i Teraz. Każda obserwacja odległych obiektów musi być soczewkowana przez „Osobliwość Inicjalną” to właśnie tam zostaje uzupełniony kod informacji, która zawarty jest w świetle. Połączenie, które skraca i eliminuje wpływ tak ogromnego oddziaływania grawitacyjnego, jakim jest „Osobliwość Inicjalna” interpretujemy jako most Einsteina-Rosena. „Osobliwość Inicjalna” jest poza czasem. Jeśli tak, to nie mogła ona wyparować, stanowi silnik ekspansji Wszechświata. Wszystko musi jej podlegać, jeśli ma być stabilne w czasie. Po destabilizacji w czasie można skorzystać z mostu Einsteina-Rosena. Obserwowany odległy obiekt w naszym Tu i Teraz jest starszy od naszej Ziemi z naszego punktu widzenia. Oczywiście, przy założeniu, że czas upływa identycznie w cały Wszechświecie, a nie jest to takie pewne. Wszystko zależne jest od prędkości ekspansji poszczególnych obszarów Wszechświata.

Wówczas uzupełni informacje o nasze uwarunkowania i zacznie biec w naszym kierunku zgodnie z upływem czasu. Jeśli czas, to nasze Tu i nasze Teraz, to „Osobliwość Inicjalna” istnieje i ma się dobrze, jest przecież poza czasem, a to oznacza, że może mieć największe oddziaływanie grawitacyjne. Wówczas obserwacja dokonuje się zawsze pod wpływem „Osobliwości Inicjalnej”. Poza tym, nasze światło przeszło z nami drogę rozwoju – ono interpretuje zawartą informację o obrazie materii w naszym Tu i naszym Teraz. W innej części kosmosu może być zupełnie inny zapis informacji w świetle.

Jeśli nie ma czasu, jest tylko nasze Tu i Teraz, to czym jest czas? Czas z pewnością jest pojęciem wielowymiarowym, czas ma różne określenia w zależności od punktu widzenia. Obserwacja bardzo odległych obiektów w przestrzeni kosmicznej ulega „Osobliwości Inicjalnej” – „Osobliwość Inicjalna” to największe skupisko masy/materii/energii. Dodatkowo taka osobliwość ujawniła się jako praprzyczyna, kiedy nie było jeszcze niczego – czasu również nie było.

Oznacza to, że „Osobliwość Inicjalna” jest poza czasem, jest poza naszym Tu i naszym Teraz. Taka praprzyczyna, która jest poza czasem musi egzystować wiecznie. Taka praprzyczyna musi mieć wpływ na nasz Wszechświat, na nasze Tu i Teraz. Oznacza to, że proces obserwacji dalekich obiektów musi zależeć od „Osobliwości Inicjalnej”. Idąc dalej, „czas” w makro-świecie kosmosu ma zupełnie inne funkcje. Jest, tworzy kod informacji, analogiczny jak kod DNA naszego ciała. Tak ogromna grawitacja jak „Osobliwość Inicjalna” może, jest w stanie „cofnąć światło w czasie”.

Będzie kontynuacja w następnym wpisie…

Marek Ożarowski